Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ είναι ένα μυθιστόρημα που από ότι παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό, έχει δημιουργήσει πάθη και διλήμματα ανάμεσα στο αναγνωστικό κοινό. Το τελευταίο πόνημα του Στέφανου Δάνδολου αφιερώνει τις σελίδες του σε μία συγγραφέα που οι περισσότεροι Έλληνες, λάτρεις του βιβλίου, έχουν συνδιάσει με τα παιδικά και νεανικά τους χρόνου, μέσα σε αυτούς και εγώ. Και αυτή δεν είναι άλλη φυσικά από την Πηνελόπη Δέλτα. Τη γυναίκα με τα μαύρα, που τα μυθιστορήματα της έχουν λατρέψει μικροί και μεγάλοι.
Ο Δάνδολος με μοναδική μαεστρία κρατάει τον ρόλο του σκηνοθέτη και δίνει στην ηρωίδα του φωνή, μιας και το σενάριο της ζωής της ανήκει αποκλειστικά στην ίδια. Την παρακολουθούμε ηλικιωμένη πλέον, κλεισμένη στο σπίτι της στην Κηφισιά, αφού τα τελευταία χρόνια η αρρώστια της την καθιστά σχεδόν παράλυτη. Οι Γερμανοί που έχουν κηρύξει τον πόλεμο στην Ελλάδα, ετοιμάζονται να εισβάλουν στην Αθήνα. Καθώς η αναμονή αυτή αποτελεί μαρτύριο, τόσο για την ίδια όσο και για όλους τους Έλληνες, η Δέλτα επιλέγει να ξεφύγει από τις σκληρές τούτες ώρες, κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν της, και κυρίως στην περίοδο που έχει στιγματίσει τη ζωή της. Είναι τα χρόνια που η γνωρίμια της με τον Ίωνα Δραγούμη και η μετέπειτα σχέση τους σηματοδοτεί όλη της την ύπαρξη. Μια συμπάθεια που εξελίχθηκε σε έναν δυνατό, καρμικό, μοιραίο μα και ανεκπλήρωτο έρωτα. Μια δυνατή αγάπη, μια ένωση ψυχών που η τελειότητα της δεν μπόρεσε να γίνει αποδεκτή από τον περίγυρο της. Τα στερημένα από στοργή παιδικά της χρόνια, η καταθλιπτική της φύση, η τάσεις αυτοκτονίας κι ο εγκλεισμός της σε διάφορα ιδρύματα, φανερώνουν μια ύπαρξη ευαίσθητη, μια προσωπικότητα κρυστάλλινη, έτοιμη να ραγίσει με το παραμικρό άγγιγμα. Λίγο πριν βάλει τέλος στη ζωή της, μας εξομολογείται χωρίς φειδώ και τύψεις πλέον το δίλημμα που κυριαρχούσε μέσα της, μεταξύ του να ζήσει για τον ίδιο της τον εαυτό και του να ζήσει για τους άλλους. Στο πρόσωπο του Δραγούμη βρήκε το άλλο της μισό, αφού τους ενώνουν πολλά μα πάνω από όλα η ΣΙΩΠΗ.
Δεν ξέρω αν μια γυναίκα συγγραφέας θα κατόρθωνε να μου μεταδώσει τόσο άμεσα και με τόσο όμορφο τρόπο τον ψυχισμό της Πηνελόπης Δέλτα. Το ότι αυτό το βιβλίο γράφτηκε από άνδρα, με τόσο σεβασμό και τόσο όμορφες λέξεις, προσθέτει για μένα περισσότερη αξία. Ο χειρισμός των συναισθημάτων με γοητεύει ακόμα περισσότερο. Ένα μυθιστόρημα φόρος τιμής στη γυναίκα Πηνελόπη Δέλτα, στον πατριωτισμό της, στο τραγικό της τέλος! Είναι τόσο πειστικά δοσμένη αυτή η εξομολόγηση που έχω τη βεβαιότητα πως αν η ίδια ζούσε και το διάβαζε, δεν θα άλλαζε ούτε μια λέξη, ούτε μια φράση. Μην αμελήσετε να διαβάσετε αυτό το βιβλίο!
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Ιούνιος του 1908. Η Πηνελόπη Δέλτα βρίσκεται σε ένα σανατόριο στα περίχωρα της Βιέννης. Είναι μια γυναίκα με κηλιδωμένη ζωή. Σε αυτό το άσυλο των ταλαιπωρημένων ψυχών, μακριά από τις κόρες της, την έστειλαν για να ξεχάσει τον Ίωνα Δραγούμη, τον γοητευτικό διπλωμάτη που αγάπησε παράφορα, τον άνθρωπο που έγινε η αιτία να κλυδωνιστεί ο γάμος της. Όμως η επίσκεψή του εκεί τα αλλάζει όλα. Με φόντο τις καταπράσινες ερημιές και τα μεσαιωνικά πλακόστρωτα της κεντρικής Ευρώπης θα παλέψει για τη λύτρωση της καρδιάς της, ζώντας μαζί του τρεις μέρες που θα τη σημαδέψουν για πάντα.
Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1941, οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Αθήνα, και εκείνη, καθηλωμένη στο σαλόνι του σπιτιού της στην Κηφισιά, επιχειρεί τον τελευταίο απολογισμό της ζωής της, έχοντας πάρει μια μοιραία απόφαση. Να ανταμώσει στον ουρανό τον άντρα που στερήθηκε κάποτε.
Το Ιστορία χωρίς όνομα είναι ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για το πάθος και την απώλεια, για τον έρωτα και τη μνήμη, για τις δεσμεύσεις της οικογένειας, για το σκοτάδι του πολέμου και τις πιο δραματικές στιγμές της Ελλάδας.
Βασισμένος στα ημερολόγιά της, ο Στέφανος Δάνδολος αποτίει φόρο τιμής στον εύθραυστο ψυχισμό της σπουδαιότερης Ελληνίδας συγγραφέως του εικοστού αιώνα.
Ο Δάνδολος με μοναδική μαεστρία κρατάει τον ρόλο του σκηνοθέτη και δίνει στην ηρωίδα του φωνή, μιας και το σενάριο της ζωής της ανήκει αποκλειστικά στην ίδια. Την παρακολουθούμε ηλικιωμένη πλέον, κλεισμένη στο σπίτι της στην Κηφισιά, αφού τα τελευταία χρόνια η αρρώστια της την καθιστά σχεδόν παράλυτη. Οι Γερμανοί που έχουν κηρύξει τον πόλεμο στην Ελλάδα, ετοιμάζονται να εισβάλουν στην Αθήνα. Καθώς η αναμονή αυτή αποτελεί μαρτύριο, τόσο για την ίδια όσο και για όλους τους Έλληνες, η Δέλτα επιλέγει να ξεφύγει από τις σκληρές τούτες ώρες, κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν της, και κυρίως στην περίοδο που έχει στιγματίσει τη ζωή της. Είναι τα χρόνια που η γνωρίμια της με τον Ίωνα Δραγούμη και η μετέπειτα σχέση τους σηματοδοτεί όλη της την ύπαρξη. Μια συμπάθεια που εξελίχθηκε σε έναν δυνατό, καρμικό, μοιραίο μα και ανεκπλήρωτο έρωτα. Μια δυνατή αγάπη, μια ένωση ψυχών που η τελειότητα της δεν μπόρεσε να γίνει αποδεκτή από τον περίγυρο της. Τα στερημένα από στοργή παιδικά της χρόνια, η καταθλιπτική της φύση, η τάσεις αυτοκτονίας κι ο εγκλεισμός της σε διάφορα ιδρύματα, φανερώνουν μια ύπαρξη ευαίσθητη, μια προσωπικότητα κρυστάλλινη, έτοιμη να ραγίσει με το παραμικρό άγγιγμα. Λίγο πριν βάλει τέλος στη ζωή της, μας εξομολογείται χωρίς φειδώ και τύψεις πλέον το δίλημμα που κυριαρχούσε μέσα της, μεταξύ του να ζήσει για τον ίδιο της τον εαυτό και του να ζήσει για τους άλλους. Στο πρόσωπο του Δραγούμη βρήκε το άλλο της μισό, αφού τους ενώνουν πολλά μα πάνω από όλα η ΣΙΩΠΗ.
Δεν ξέρω αν μια γυναίκα συγγραφέας θα κατόρθωνε να μου μεταδώσει τόσο άμεσα και με τόσο όμορφο τρόπο τον ψυχισμό της Πηνελόπης Δέλτα. Το ότι αυτό το βιβλίο γράφτηκε από άνδρα, με τόσο σεβασμό και τόσο όμορφες λέξεις, προσθέτει για μένα περισσότερη αξία. Ο χειρισμός των συναισθημάτων με γοητεύει ακόμα περισσότερο. Ένα μυθιστόρημα φόρος τιμής στη γυναίκα Πηνελόπη Δέλτα, στον πατριωτισμό της, στο τραγικό της τέλος! Είναι τόσο πειστικά δοσμένη αυτή η εξομολόγηση που έχω τη βεβαιότητα πως αν η ίδια ζούσε και το διάβαζε, δεν θα άλλαζε ούτε μια λέξη, ούτε μια φράση. Μην αμελήσετε να διαβάσετε αυτό το βιβλίο!
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Από το οπισθόφυλλο:
Το ξέρω πως είμαι τρελή∙ μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει…Ιούνιος του 1908. Η Πηνελόπη Δέλτα βρίσκεται σε ένα σανατόριο στα περίχωρα της Βιέννης. Είναι μια γυναίκα με κηλιδωμένη ζωή. Σε αυτό το άσυλο των ταλαιπωρημένων ψυχών, μακριά από τις κόρες της, την έστειλαν για να ξεχάσει τον Ίωνα Δραγούμη, τον γοητευτικό διπλωμάτη που αγάπησε παράφορα, τον άνθρωπο που έγινε η αιτία να κλυδωνιστεί ο γάμος της. Όμως η επίσκεψή του εκεί τα αλλάζει όλα. Με φόντο τις καταπράσινες ερημιές και τα μεσαιωνικά πλακόστρωτα της κεντρικής Ευρώπης θα παλέψει για τη λύτρωση της καρδιάς της, ζώντας μαζί του τρεις μέρες που θα τη σημαδέψουν για πάντα.
Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1941, οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Αθήνα, και εκείνη, καθηλωμένη στο σαλόνι του σπιτιού της στην Κηφισιά, επιχειρεί τον τελευταίο απολογισμό της ζωής της, έχοντας πάρει μια μοιραία απόφαση. Να ανταμώσει στον ουρανό τον άντρα που στερήθηκε κάποτε.
Το Ιστορία χωρίς όνομα είναι ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για το πάθος και την απώλεια, για τον έρωτα και τη μνήμη, για τις δεσμεύσεις της οικογένειας, για το σκοτάδι του πολέμου και τις πιο δραματικές στιγμές της Ελλάδας.
Βασισμένος στα ημερολόγιά της, ο Στέφανος Δάνδολος αποτίει φόρο τιμής στον εύθραυστο ψυχισμό της σπουδαιότερης Ελληνίδας συγγραφέως του εικοστού αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου